Mane,tekel,peres...

Gülümse...

Canımızın en yanan zamanlarında kendimizi bi boşlukdan ibaret hissetiğimiz  anlarda biri giriyor hayatımıza yada biz  istiyoruz gelmesini, sanki bizi kurtarck kişi oymuş gibi geliyor,ihtiyacımız olan buymuş gibi peki neden bizi kurtarmasını beklediğimiz kişiler başta öyle gözüksede sonradan en büyük yaraları acıyor içerimizde? Neden kurtulmak isterken tekrardan ölüyoruz?
Eğer unutmak bi şanssa bu aralar kendimi fazlasıyla şanssız hissediyorum..Unutmak yerli yersiz kendini hatırlamaya bırakıyor mesela...Bazen bi müzik bazen bi resim sebep oluyor buna aslında çoğu zaman zihnimin bana oynadığı oyunlardan kaynakalanıyor bu.Ama öyle bişey oluyor ki aniden bi zaman kulağa hoş gelen bi müziği mırıldanırken buluyorum kendimi yada zamanında defalarca bakıp bakıp suratımda saf bi gülümseme oluşturan bi kaç resimle karşılaştığım oluyor.....
İnsanları ve acılarını çok iyi tanıyorum.Umutlarını nasıl yitirdiklerini,hayal kırıklıklarını,sanki düzelmeyecek diye yaşadıkları hayata nasıl küstüklerini,asla kapanmayacığına inandıkları yaralarını  ve o yaraları nasıl iyileştirdiklerini hatırlayamayışlarını, unutmak uğruna nasıl sarhoş olduklarını,zamana bıraktıkları hatıralarını ...
Aslında umutlarmızı yitirince sebebsiz bi acıyla doluyor insan ... Eski acıları yeni acılarla örtme çabası gelişiyor sonra...Zaman bize unutma şansı tanıyor her defasında. İnsan her aşkını ilk aşkı her acısını ilk acısıymış gibi yaşıyor bu nedenle daha da şiddetlendiriyor içerisindeki duyguyu oysa ne çok şey yitirdik ne çok şeyi unuttuk zamanında bi düşünün derim.İnsan yaşama çok şeyle başlıyor ama çok azı kalıyor geriye...Ne yaşarsak yaşayalım hayat bize rağmen devam ediyor...Gerçekten mutlu hissetmediği anlarda bile gülümseye biliyor nasılsa insan...Belkide olması gereken bu...Yaşadıklarıma değdi diye biliyosan ne mutlu sana ve hala güzel şeyleri hatırlıyorsan gerçekten şanslı olduğunu düşünüyorum..
Zamana çok şey borçluyuz bakın bi kez daha geliyor...